Doodziek.

Januari 2004, schoonvader overleden.

De crematie verliep wat merkwaardig. Was opeens geweest. Niemand uitgenodigd, niemand bijgeweest, hooguit het personeel van het psychiatrisch ziekenhuis waar hij de laatste tijd verbleef.
Mijn toen nog vrouw had ook de nog levende zussen van hem niet uitgenodigd. Zelf was ze niet geweest, ik wist van niks.
Deed me wel opeens met heel andere ogen kijken naar de vrouw waar ik toen al 14 jaar mee getrouwd was. Zo kende ik haar niet. Dat ik haar helemaal niet kende zou later nog blijken.

Inmiddels eind februari 2004.
Weekend. Tijd voor wat lekkers bij de koffie.
Al enige tijd was er een Albert in de stad. Albert van Albert Heijn. Daar wat Tsjechisch gebak gekocht.
Mee naar huis, lekker bij de koffie.
Nog dezelfde nacht beroerd en ziek.
Volgende dag ziek.
Daarop volgende dag nog zieker.
Echtgenote gevraagd om een arts te laten komen. Dit weigerde ze met als motivatie dat dat moeilijk is, want ik had geen Tsjechisch BSN. Alles werkt daar via BSN, rodné číslo. Dat klopt, huisarts waar rest van familie klant was, deed daar regelmatig moeilijk over.
Maar ik was niet een beetje ziek. Ziek zoals ik nog nooit was geweest en ook nooit meer ben geweest.
Uiteindelijk zelf de bedrijfsarts gebeld.
Deze schreef medicijnen voor, kwam volgende dag terug, onvoldoende (geen) verbetering en ze stuurde me door naar het ziekenhuis.
Afdeling infectieziekten.
Uit het ontslagrapport: patient opgenomen, moegestreden.
Dat was ik, bek af, en blij dat ik eindelijk in het ziekenhuis lag. Direct aan het infuus.

Dat was even schrikken voor de artsen, de eerste diagnose van mijn bloed (of wat daar van over was) kwam binnen. Discussie over mij verplaatsen naar de IC. Ik lag al aan het infuus en reageerde daar vlot op. IC werd om die reden van af gezien, ik kreeg er wel hartbewaking bij.
Analyse: zwaar gedehydrateerd, bloed een grote puinhoop.
Arsten zouden later zeggen dat dit stroperige spul bij 9 van de 10 of meer mensen reden zou zijn om de laatste adem uit te blazen wegens hartfalen. Bloed was gewoon niet meer rond te pompen, dus zuurstof tekort overal. Conclusie was dat ik een sterk hart had.
Kwam al dat sporten van vroeger nog eens goed van pas!

De oorzaak moest gevonden worden.
Gastroenteritis. Voedselvergiftiging. Maar van wat?
De bekende testen waren negatief.
Vreemd was dat ik als enig gezinslid getroffen was.
Vreemd was ook dat, in geval van gekocht voedsel als oorzaak, er geen meer patienten uit de stad opgenomen werden.
Na overleg in het Concilium Chirurgicum Statim kwam een van de artsen naar me toe met de vraag of ik ook vijanden had.
Ja, al die kudt-Koreanen op het werk, maar verder niet serieus.
Het spoor van vergiftiging is niet verder onderzocht. Dat ik wel een vijand had….op dat moment was me dat absoluut niet helder.

Een paar dagen en 63 flessen infuus verder ontslag uit het ziekenhuis, zonder dat de oorzaak gevonden was. Thuis nog wat aansterken en dat was het dan.

Of niet?

Het zal inmiddels 2008 zijn, april. Werkgever voor de 2e keer failliet. Inmiddels ruim 2 jaar geleden dat relatie met ex gestrand is. Tijd waarin het verwerkingsproces van de scheiding opeens begint.
Ik wordt rillend van de kou en heftig zwetend wakker. Opeens schiet de vraag van de arts uit het consilium me door het hoofd: “hebt u ook vijanden?”.
Ja dus.
De scheiding kwam voor mij onverwacht, achteraf bleek ex al jaren de scheiding voorbereid te hebben.
In 2004, na het overlijden van haar vader, moest de erfenis komen. Wat kwam waren wat oude meubels, boeken, maar niet de flat. Haar vader had een schitterende flat in Praag, uitzicht over de Vltva, ze was enig kind….
Die flat zou later komen. Naïef geloofde ik dat, waarom twijfelen?
Ergens oktober 2004. Mededeling van mijn toenmalige echtgenote: de flat van haar vader was verkocht.
Of dat niet met mij overlegd moest worden? Nee, die flat was niet van haar.
Op mijn vervolgvraag van wie de flat wel was is tot op heden geen antwoord ontvangen.
Een flinke scheur in het huwelijk.
Ik werd gewoon belazerd.
Bij de boedelscheiding (2010 pas in Nederland) beweerde ze dat de flat gehuurd was.
Ja en nee, het appartementsrecht was verkoopbaar maar je moest ook huur betalen. Hier in Nederland noemen we dat bijdrage aan fonds van eigenaren, daar heet dat formeel huur.
Liegen voor de rechtbank dus.

2008 dus, rillend van de kou en zwetend, midden in de nacht, opeens viel het kwartje.
Geen voedselvergiftiging maar toch vergiftiging, wat de artsen schijnbaar al dachten.
Waar ze op tv oude lijken opgraven en na jaren nog vergiftiging kunnen vast stellen, leek me dit appel eitje.
Helaas ik was niet dood werd me te kennen gegeven, daarmee reinigt het lichaam zichzelf in enkele maanden en is geen spoor terug te vinden van enig gif, zeker niet na 4 jaar.
Overleg met een erkend gifmenger (apotheker) leerde me dat ik bij een toxicoloog moest zijn met de ontslagbrief uit het ziekenhuis. (wat je denkt kan waar zijn, maar een toxicoloog kan je meer uitsluitsel geven).
De ontslagbrief zoeken. Deze bleek zoek.
Het kluisje met alle belangrijke documenten was de bewaarplaats. Ik had opeens zo’n vermoeden wie en waarom deze daar uit gehaald had. Geen probleem. Ik kwam vaak genoeg in Tsjechië, in de oude woonplaats, dus even langs het ziekenhuis en een kopie opvragen.
Vertalen en een toxicoloog zoeken.
Dat laatste viel tegen.
Toxicologen werken alleen na verwijzing huisarts (nee, u bent gezond, geen reden tot verwijzing) of politie in geval van misdaad. Politie dus.
“Ik wil aangifte doen van poging tot moord”.
Ik had al weinig respect voor politie, na deze ervaring al helemaal niet meer.
“Maar u leeft!”
“Ja, dat is dus het probleem, daarom doe ik aangifte voor poging tot moord, het is mislukt”
Totaal onmogelijk om aangifte te doen.
Dat zou zich later met iets anders herhalen, politie is overigens verplicht aangifte op te nemen, maar dit weigeren kost veel minder tijd.

2013.
Kauza Kramný.
Een Tsjech vermoord vrouw en dochter op vakantie in Egypte. Dat wil zeggen, vrouw en dochter overleden, dus de echtgenoot en vader, Petr Kramný, moet de dader zijn. Tsjechische rechtspraak is simpel. Wie anders?
Inmiddels is daar een tv-serie over. Of Petr de dader is of niet, daar doe ik geen uitspraak over. Wie deze zaak volgt moet het wel met me eens zijn dat de bewijsvoering niet deugt.
Maar één van de opties was ook daar vergiftiging. Met regelmatig een toxicoloog op tv.
Mail adres was snel achterhaald, ontslagbrief uit ziekenhuis voorgelegd.
Reactie: fenolftaleïne.
Fenolftaleïne. Een laxeermiddel. Niet bekend als dodelijk gif, hoewel dit wel kan. Immers uitdroging en dan vooral bij uitblijven van medische hulp, kan bij overdosis zeker dodelijk zijn. Er zijn ook een aantal zeldzame gevallen van dood door overdosis fenolftaleïne gerapporteerd.
Het toeval wil: we hadden dit in huis.
Schoonvader had diabetis en fenolftaleïne werd voorgeschreven als laxeermiddel.
Na zijn overlijden is dit na uitruimen van zijn kamer bij ons terecht gekomen.
Smaak en geurloos.

Voor mij is 1+1=2.
Ik was als enige in gezin, als enige in stad ziek.
Normale voedselvergiftigingsoorzaken uitgesloten.
Het door de toxicoloog genoemde middel was toevallig in huis.
Ex die geen arts wou inschakelen.
Verdwenen ontslagbrief uit ziekenhuis.
Timing op moment dat huwelijk uiteen zou vallen.
Maar is dit voldoende bewijs?

Oh ja, en ik had een overlijdensrisico verzekering op naam vanwege de hypotheek.